یکی از سنبل های مقدس مسیحیت،چهره و شمایل پلیکان است.

توضیح آن نیز ساده است:در فقدان کامل غذا،پلیکان سینه اش را با منقارش باز می کندو از گوشت بدن خودش به جوجه هایش، غذا می دهد.

بسیاری ازاوقات قادر به درک نعماتی که به ما رسیده اند نیستیم.

داستانی در مورد پلیکانی وجود دارد که در طول یک زمستان سخت ،با قربانی کردن خود و با ارائه ی گوشت تن خودش به فرزندانش موفق به زنده نگاه داشتن آنها شد.و هنگامی که در پایان از فرط لاغری جان می دهد،یکی از جوجه هایش به آن دیگری می گوید:

چه خوب!من دیگر از این که مجبور بودم تا هر روز یک غذای تکراری بخورم،خسته شده بودم.